- ورق های فولاد دریایی گرید A,B
- فولاد داپلکس 2205
آب دریا یکی از خورنده ترین الکترولیت های موجود در طبیعت است. مقاومت به خوردگی در برابر آب دریا از مهمترین ملاحظاتی است که در طراحی سازه ها، تجهیزات و خطوط لوله در تماس با آب دریا باید در نظر گرفت. نمونه ای از تجهیزاتی که در معرض آب دریا قرار دارند عبارتند از:
- شناورها، کشتی ها، تانکرها، زیردریایی ها و سایر تجهیزات حمل و نقل دریایی
- خطوط لوله کشی که داخل آب دریا قرار می گیرند، نظیر خطوط انتقال نفت و گاز از سکوهای نفتی به ساحل
- مبدل های حرارتی پالایشگاه ها، کارخانجات فولاد و آلومینیوم و سایر کارخانه هایی که در کنار ساحل بوده و از آب دریا برای خنک کاری استفاده می کنند
- تجهیزات آتش نشانی
- آب شیرین کن ها
خوردگی حفرگی (Pitting) و خوردگی شیاری (crevice corrosion) از رایج ترین انواع خوردگی تجهیزاتی هستند که در آب دریا غوطه ورند. هم چنین خوردگی رشته ای (filiform corrosion) در تجهیزات رنگ شده از جنس فولاد کربنی بسیار دیده می شود.
استفاده از لوله ها و اتصالات پلیمری و پوشش های ضد خوردگی بر روی فولادهای کربنی به عنوان یک راهکار برای مقابله با این نوع خوردگی، به عنوان یک راهکار اقتصادی بسیار رایج است. ولی این روش ها با محدودیت هایی نیز مواجه است. برای مثال در فشارهای بالا نمی توان از لوله های پلیمری استفاده کرد. و یا این که پوشش های ضد خوردگی نیازمند تعمیر و نگهداری دوره ای است و ممکن است خطای انسانی در کیفیت آن تاثیر گذار باشد. آلیاژها و سوپرآلیاژهای مقاوم به خوردگی آب دریا، به این منظور طراحی و تولید می شوند.
آلیاژهای مس (برنز، کاپر-نیکل)، فولادهای ضدزنگ آستنیتی با ضریب مقاومت به خوردگی حفره ای بالا (PREN>40)، آلیاژهای پایه نیکل و آلیاژهای تیتانیوم امروزه در ساخت تجهیزات صنایع دریایی، ساحلی و فراساحلی بسیار کاربرد دارند. طراحان با در نظر گرفتن موقعیت قطعه نسبت به آب دریا (اتمسفر اطراف دریا، شناور و یا غوطه ور) و ملاحظات اقتصادی، بهترین گزینه را از بین آلیاژهای مقاوم به خوردگی آب دریا انتخاب می کند.